Kutudaki Yaşam
Ross Ulbricht tarafından kaleme alındı.
Şartlı tahliye olmaksızın iki müebbet ve kırk yıl hapis cezasına çarptırıldıktan sonra bir yıl saçımı ve sakalımı uzattım. Sonra hücremde, hücre arkadaşım Scott’la bu resmimi çizdim. Yakın bir arkadaş olduk. Rastgele yerlerde ortaya çıkan altı (daha sonra yedi) inç sakal kıllarından nefret ediyordu. Üzgünüm dostum… Bir aşamadan geçiyordum. Bizi çizdim, böylece dışarıdakiler “kutudaki yaşam”ın neye benzediğini anlayabilsinler diye. Görünmeyen küçük tuvalet, lavabo ve hücrenin kapısı. Scott çok güzel göründüğünü söyledi. Grunge’ı yakalamadım.
Yapabiliyorsanız, bu 65 metrekarelik hücrede sadece siz, hücreniz ve evcil bir fare olduğunuzu hayal etmeye çalışın. E-posta girer ve çıkar. Fırsat ziyareti veya telefon görüşmesi alırsınız, ancak aksi takdirde bu ve hapishane sizin evreninizdir. Şimdi her gün burada yaşadığınızı hayal edin. Geceleri ranzaya yatarsın ve her sabah uyanırsın. Burada yemek yiyorsun. Bazı günler burada ağlarsın. Yıldan yıla, bu kadar. Mola yok, hafta sonu tatili yok ve size asla dışarı çıkmayacağınız söylendi.
Bu şartlar altında insan ne için yaşayabilir?
Şaşırtıcı bir şekilde, çok şey var. En azından, burada ruhani bir hayat yaşarsam, adanan keşişlerin uzun yıllar boyunca deneyimledikleri saf mutluluk hallerinin, nadide zihin hallerinin benim için mevcut olduğunu biliyorum. Ayrıca kitapların kapakları arasında dünyanın tüm bilgilerinin hâlâ elimde olduğunu da biliyorum (“Life in a Box”ı çizdiğim sırada okuduğum bazı şeyler ranzamın üzerine yığılmış olarak görülebilir). Mahkum arkadaşlarım, gardiyanlar veya dışarıdaki sevdiklerim olsun, diğer insanlarla hala bağlantı kurabilirim. Bu kayıp değildir ve bu bağlantıda bir yerlerde yaşamaya değer, isimlendirilemez bir güzellik vardır. Her şeyden önce, umutla yaşıyorum, bir gün bu kabusun biteceğini ve özgürlüğün parlak ışığına göz kırparak çıkacağımı umuyorum.
Sorunlarım burada bitmeyecek. Özgür dünyada da birçok sorun var. Bunu dört gözle bekliyorum. Nasıl iyi bir koca ve baba olunur gibi sorunları çözmek istiyorum; incittiğim ve yanımda duranların karşılığını nasıl ödeyeceğim; hala burada olanlar için nasıl bir fark yaratılır; dünyamızı daha insancıl bir yöne, belki de böyle kafeslere hiç ihtiyacımız olmayan bir geleceğe nasıl taşıyacağız.
Burada olduğum her gün, tüm bunların olumlu bir sonucunun ufukta olduğuna olan inancım güçleniyor. Oraya gitmeme yardım edebilirsin. Henüz yapmadıysanız, lütfen aşağıdaki bağlantıdan beni serbest bırakmak için başkana yazılan dilekçeyi imzalayın. İmzaladıysanız, lütfen bağlantıyı ve yardım çağrımı olabildiğince çok kişiyle paylaşın. Teşekkürler.
